Apel autorytarnych do malkontentów i bojowników

W czasach intensywnego zamętu społecznego, niezadowolenia i niepokoju - podobnie jak w świecie, w którym obecnie żyjemy - wielu ludzi przyciąga namiętnych autorytarnych przywódców, którzy obiecują bezpieczeństwo i stabilność, uwolnienie się od zmartwień i lęków oraz karanie niebezpiecznych „innych”.

Większość ich zwolenników to szanowani obywatele, politycznie konserwatywni wyborcy, politycy i eksperci. Ale są też tacy, którzy postrzegają jadowitość jako okazję do wyrażenia wściekłości i nienawiści lub mandatu do wojowniczości, a nawet chwycenia za broń.

W czasach niepewności i strachu autokratyczni i demagogiczni przywódcy są w stanie lepiej przejąć stery władzy albo poprzez wybory, albo poprzez zamachy stanu. W ubiegłym stuleciu tacy siłacze (Mussolini, Hitler, Stalin, Mao, Hirohito, Franco, Batista, Amin, Chavez, Mugabe, Sukarno, Samosa, Pinochet) przyciągali gorliwych zwolenników, wywierali znaczący wpływ, często narzucali brutalność i rozlew krwi.

Już w tym stuleciu inni totalitarni władcy dzierżą autokratyczne uprawnienia (Putin, Modi, Bolsonaro, Xi Jinping, Orban, Erdogan, Łukaszenko, Maduro i inni).

Stanom Zjednoczonym oszczędzono demagogicznych prezydentów, ale z pewnością istniały amerykańskie postacie historyczne o jawnych autorytarnych skłonnościach: Huey Long, Joe McCarthy, J. Edgar Hoover, Jimmy Hoffa, George Wallace, Charles Coughlin i inni pozostawili głębokie piętno.

Autorytarne ruchy polityczne mają często charakter kultowy, ponieważ są przewodzeni przez charyzmatycznych przywódców, przyciągają gorliwych zwolenników („prawdziwie wierzący”) i wywołują intensywne emocje i złość u niektórych znieważanych „innych”.

Celowo używam słowa „kult”, ponieważ lata temu studiowałem setki członków kultów religijnych, nowe „systemy intensywnych wierzeń” w różnych krajach. Grupy te miały samozwańczych przywódców mesjańskich, których żarliwi wielbiciele oddawali im cześć jako quasi-bóstwa.

Jednak przed przystąpieniem do tych grup najbardziej pociągały ich niezadowolenie z życia osobistego i społecznego. Dryfowali, niezadowoleni z siebie, zastanawiając się, czy kiedykolwiek poczują się zadowoleni i pewni siebie.

Odczuwali wyobcowanie z rodziny i społeczeństwa (dyskomfort w sytuacjach społecznych, pobieżne uczestnictwo, niedopasowanie); demoralizacja (melancholia, frustracja, pesymizm, uraza); niska samoocena (niezadowolenie z siebie, swoich kierunków i przyszłości).

Kiedy spotkali się z prawdziwie wierzącymi grupami i charyzmatycznymi przywódcami, byli urzeczeni ekscytacją. Wielu dołączyło i przez pierwsze kilka miesięcy członkostwa czuli się „uratowani” z niespełnionego życia. Czuli się przemienieni, odkrywając energię i znaczenie, których brakowało w ich życiu, i wielu stało się gorliwych. (Te uczucia nieuchronnie się rozproszyły).

Osiągnęli „Cztery B”, do których (wszyscy) dążymy: zmysły Bycia (poczucie ugruntowania, autentyczności, optymizmu); Przynależność (integralna część akceptującej, podobnie myślącej grupy); Wiara (przywiązanie do wartości i ideologii); i życzliwość (poczucie pomagania innym).

Ale nawet w tych zdecydowanie miłujących pokój grup religijnych byli niektórzy członkowie (i przywódcy), którzy byli szczególnie źli i agresywni, i którzy chcieli „wepchnąć kopertę” w konfrontację i konflikt, a czasem przemoc.

Przenieśmy się do teraźniejszości, kiedy żyjemy w burzliwym, surrealistycznym okresie z jednoczesnymi zagrożeniami: pandemia COVID-19; rasizm i inne nienawistne „izmy”, intensywna polaryzacja polityczna, ogromne różnice ekonomiczne, niszczycielskie skutki globalnego ocieplenia, cywile z bronią i bronią automatyczną.

Ta „doskonała burza” szalejących niepokojów społecznych dotyka wszystkich grup wiekowych i ras, narodowości, religii i grup etnicznych. Niektórzy mają go gorzej niż inni, ale nikt nie jest nietknięty. Ludzie są niepewni i boją się swojego zdrowia, rodziny, edukacji, pracy, dochodów i przetrwania.

Czują się niepewnie co do swojej osobistej odysei i swojej przyszłości. Istnieje wiele pytań egzystencjalnych: dlaczego znajdujemy się w takiej sytuacji? Dokąd zmierzamy? Kto nas prowadzi? Co się stanie z nami wszystkimi?

Wielu niezadowolonych i przestraszonych ludzi szuka ukojenia w tych stresorach, a niektórzy są uspokajani przez autorytarnych przywódców, którzy pobudzają ich wyobraźnię, pobudzają ich energię i obiecują ulgę od nieubłaganych presji. Inspirują wyznawców swoją intensywnością i skupiają wściekłość na złowrogich siłach. W tej gorącej atmosferze panuje gorliwość, nienawistne „izmy” i teorie spiskowe, które łatwo mogą stać się wylęgarnią wojowniczości.

Malkontentów i bojowników urzekają ogniste przemówienia, które obiecują uwolnienie kraju od wywrotowych elementów i dostarczenie rozwiązań dla ich nieszczęść. Wierzą w retorykę przywódcy i są poruszeni jego siłą, a ich własne pasje rozpalają się i rozpalają. Czują się wzmocnieni, pewni, że w końcu poproszą o zaległe działania polityczne lub inne w ich imieniu. Przywódcy są często postrzegani jako prawdziwi „zbawcy”, którzy unieszkodliwiają swoich wrogów i mogą powrócić do świętych tradycji i wartości.

Podnieceni członkowie rozkwitają dzięki swej zaciekłej wrogości. Są naładowani energią, ich osobiste nieszczęście zostaje zmniejszone, ponieważ zostały skierowane na plany działań naprawczych.

W tym stanie umysłu zeloci urzeczywistniają Cztery B: czują się lepiej ze swoimi nastrojami i światami osobistymi (Istnienie). Ich alienacja i demoralizacja zanikają, zwłaszcza w towarzystwie podobnie pobudzonych ludzi o podobnych poglądach (Przynależność). Ich uprzedzenia i wzmocnione przekonania są dla nich niezbędne, podsycając ich żarliwość (Wiara). Są przekonani, że to, co robią, uczyni świat lepszym miejscem (Życzliwość).

Zbyt często byliśmy świadkami w telewizji i mediach społecznościowych tego znanego scenariusza: podczas pokojowej demonstracji przeciwko uzasadnionej pretensji (rasizm, brutalność, strzelaniny) pojawiają się mężczyźni (zwykle), często spoza tego obszaru metropolitalnego, czasami ubrani w wojsko. sprzęt bojowy i ciężko uzbrojony, często powtarzający rasistowskie hasła i groźby, zastraszanie i prowokowanie słabości, stosowanie przemocy fizycznej, a nawet strzelanie z broni.

Ich wzór polega na zastraszaniu, podżeganiu i rozpalaniu, a wielu z nich wydaje się czerpać perwersyjną przyjemność w brutalnych konfrontacjach. Niezależnie od motywacji, najbardziej niebezpieczni to przede wszystkim „rozpieszczanie do walki”, niezależnie od polityki czy pretensji.

Ale inni w społeczeństwie postrzegają tych bojowników jako przerażających złoczyńców, łobuzów i łobuzów, zwłaszcza gdy dochodzi do konfrontacji po tym, jak przywódcy obywatelscy błagają o pokojowe demonstracje. Policja (straż narodowa, wysłannicy federalni) może reagować licznie, czasem skutecznie, innym razem z tragicznymi konsekwencjami. Ale często nie potrafią powstrzymać przemocy i pokojowo poradzić sobie z samozwańczymi bojówkami. Wiedzą, że sami są poddawani publicznej kontroli i krytyce, i nie chcą wdawać się w strzelaninę z uzbrojonymi bojownikami.

Pierwsza Poprawka ustanawia prawo do wolności słowa, które słusznie szanujemy. Sfrustrowani obywatele zawsze korzystali z tego niezbywalnego prawa, wyrażając swoje głęboko zakorzenione obawy, otwarcie demonstrując, maszerując i wyrażając się głośno i głośno. Trudno jest rozmawiać z gorliwymi, prawdziwymi wierzącymi, a mimo to dialog i współpraca miały miejsce przy wielu okazjach.

Ale brutalni złoczyńcy, bojownicy paramilitarni i żołnierze chcący zostać wojskowymi w samozwańczych bojówkach - niezależnie od tego, czy pobudzeni ich własnymi namiętnymi celami, osobistą wrogością, zaburzeniami psychicznymi, czy napędzani narkotykami lub alkoholem - nie mogą i nie mogą być tolerowani w społeczeństwie demokratycznym. Z pewnością ich kontrola leży w gestii wybranych przywódców obywatelskich i policji.

Społeczeństwa rozdarte intensywną frustracją obywatelską i spolaryzowanymi konfliktami politycznymi często stają w obliczu groźby ze strony osób demagogicznych, które mobilizują nieszczęśliwych malkontentów i wojowniczych bojowników. Stajemy zatem przed poważnym wyzwaniem i zagadką: jak złagodzić lub zapobiec jadowitości wyrzucanej przez demagogicznych siłaczy, którzy wzbudzają uczucia nienawiści i brutalne działania u podatnych młodych mężczyzn?