Nastrojenie i miłość w psychoterapii

To był „jeden z tych tygodni”. Prawie wszyscy moi klienci mieli trudne chwile i jeden z nich przeżył epizod z rodziną i opiekunami, którego konsekwencje będą trwały miesiącami, być może latami.

W tego rodzaju tygodniu mam dużo pracy do wykonania. Część z nich to moje własne przeciwprzeniesienie. W jednej szczególnie trudnej sytuacji doświadczyłem wielu Projektów Identyfikacji, mechanizmu obronnego uznanego za działający w relacji terapeutycznej. Klient nieświadomie rzutuje na terapeutę niedopuszczalne aspekty siebie, a terapeuta internalizuje te aspekty w sobie. W rezultacie terapeuta odczuwa w sobie uczucia / emocje / odczucia klienta, tak jakby były jej własnymi.

W tym tygodniu rozmawiałam przez telefon, prowadząc długie rozmowy z klientem i opiekunami, bezsilna, aby wszystko ułożyło się tak, jak powinno. Później przez wiele godzin odczuwałem głęboki smutek i ból.

Mam swój własny ból życiowy, ale to było inne. Wiedziałem, że należał do mojego klienta. Czułem się jak nieznany ciężar w środku, który ciągnął mnie w dół. Zajęło mi kilka godzin, zanim zorientowałem się, że to identyfikacja projekcyjna, a potem zdecydowałem się działać.

Jako wyrazisty psychoterapeuta wiem, że odpowiedź artystyczna jest przydatna w procesie terapeutycznym mojego klienta. W czasach studenckich jednym z wielu sposobów, w jaki uczono mnie go używać, było lepsze zrozumienie procesu terapeutycznego klienta, po sesji z klientem. Nauczyłem się sekwencji wstawiania się w wyobraźni w roli klienta, a następnie tworzenia artystycznej odpowiedzi na to, co się z nim dzieje. Może to być rzeźba ciała, rysunek, ruch, napisanie wiersza, śpiew itp.

Dlatego w tym tygodniu słuchałem piosenek i eksperymentowałem, pozwalając mojemu ciału poruszać się w sposób, który mógłby w jakiś sposób odzwierciedlać ból, jaki odczuwałem w związku z doświadczeniem tego klienta. To było jak głębia Hadesu. W końcu playlista przyniosła znajomą piosenkę i kiedy słuchałem, przeszedł przeze mnie bardzo powolny ruch, który w jakiś sposób wydawał się ucieleśniać słowa.

Czułem się, jakbym był rozciągany, prawie poza moje możliwości, aby położyć most nad niespokojną wodą dla tego klienta. Zrozumiałem, że rozciąganie było ucieleśnionym ruchem, który musiałem stworzyć fizycznie, aby zmienić to, jak się czułem w tym momencie. Zamiast być stagnacją, stałem się ucieleśnieniem długiego mostu nad niespokojną wodą.

Stajemy się takim pomostem jako terapeuci, wnosząc obecność jako „dostatecznie dobry” opiekun, który jest w stanie utrzymać rzeczy, które są dla naszych klientów nie do zniesienia i połączyć je. Klienci w pewnych momentach czują się otoczeni bólem, gdziekolwiek się zwrócą; ból jest tak przytłaczający, że czują się niezdolni do trzymania się razem i funkcjonowania. Jako terapeuci towarzyszymy naszym klientom w zmaganiu się z przytłaczającym bólem i nie rozpadamy się, gdy to robimy. W ten sposób stajemy się znakiem nadziei na możliwość integracji.

Ale żeby to zadziałało, nasz klient musi czuć, że naprawdę „odczuwamy” ból, którego doświadcza i że jesteśmy prawdziwi „z” nim. Dzieje się tak tylko wtedy, gdy stawiamy klienta w centrum naszej uwagi i serca. W kółko przekazujemy troskliwe wiadomości, czasem słowami, ale zawsze oczami, postawą ciała i tonem głosu: widzę cię, słyszę cię, obchodzi mnie, jestem tu z tobą, robimy to razem.

Łączenie się z miłością i dostrojeniem jako cegiełkami
Kiedy przekazujemy te komunikaty opieki, zapewniamy najważniejszy podstawowy element wsparcia dla osób, które przeżyły traumę. Dajemy dostrojenie, niewerbalny proces bycia z inną osobą w sposób, który w pełni i reaguje na tę osobę. Nastrojenie jest interaktywne i zapewnia wspierający kontakt wzrokowy, wokalizację, mowę i język ciała.

Dostrojenie jest głównym środkiem przekazu rodzicom do okazywania miłości i bezpieczeństwa małym dzieciom. Kochające oczy i życzliwe głosy rodziców nieustannie zapewniają dziecko: jesteś widziany i zauważany; kochamy cię i zapewniamy bezpieczeństwo; możesz odkrywać trudne lub dziwne rzeczy i zajmować się nimi, ponieważ jesteśmy tu dla Ciebie. Rozwijamy się jako istoty ludzkie w obecności wczesnego dostrojenia opiekuńczego i rozwijamy się dalej, jeśli mamy szczęście otrzymać je w późniejszych związkach.

Wspierająca, kochająca, przewidywalna, uważna obecność dostrojonego opiekuna jest budulcem zdolności do poczucia bezpieczeństwa w świecie, angażowania się w relacje i zajmowania naszej przestrzeni w społeczeństwie.

Jednak na swój własny sposób wszyscy doświadczyliśmy deficytów dostrojenia w naszym życiu. Wszyscy czasami potrzebujemy kogoś innego, kto uosabia dla nas most nad niespokojną wodą. Niektórym zapewnia to bliska, ukochana osoba lub mentor, który jest w stanie wcielić się w tę rolę. Dla innych most jest terapeutą.

Tak czy inaczej, nie możemy tego zrobić sami. Jest to proces wymagający wzajemności. Ktoś musi wcielić się w most dla innego, dopóki chwiejny nie będzie w stanie polegać na tym wcieleniu i powoli rozciągać i rozwijać te części, aż w końcu stanie się na tyle stabilny, aby samodzielnie uosabiać integrację.

Prawdziwa troska i przywiązanie terapeuty do klienta jest dynamiką w procesie terapii w ogóle, aw szczególności terapii urazowej.

Ostatnie lata przyniosły wiele uwagi traumie i traumie rozwojowej oraz jej roli w leczeniu indywidualnym i wspólnotowym. To błogosławiony krok we właściwym kierunku. Jednak niekorzystnym aspektem tej nowej świadomości jest skupienie się na stresie objawy łagodzenie zamiast integracja traumy i podejście do zdrowia . Wiele terapii i terapeutów promuje metody, które mają na celu przeciwdziałanie objawom stresu i ich wpływowi na klientów. Terapeuci stają się wąsko skupieni na technikach zajmowania czasu i przekierowywania cierpienia zamiast przebywania w chwilach niepokoju i bólu w ramach procesu terapeutycznego.

W procesie terapii jest czas, aby skupić się na radzeniu sobie z objawami stresu. (Przeczytaj więcej tutaj.) Jednak jako terapeuci ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że leczenie objawów stresu ma charakter przygotowawczy; nie jest celem samym w sobie.

W pracy z osobami, które przeżyły traumę, potrzebujemy szerszego spojrzenia, skupionego na wszystkich aspektach dobrego samopoczucia. Ogólne samopoczucie osoby, która przeżyła, powinno znajdować się w centrum twojego czasu spędzonego razem, a często poza czasem spędzonym razem. (Przeczytaj więcej tutaj.)

Służymy jako pomost, dopóki sytuacja się nie zmieni, a klient jest w stanie samodzielnie połączyć te części. Zwykle dzieje się to najpierw jako część procesu terapeutycznego, ale ostatecznie trwa dalej, gdy są sami. Z całego serca pracujemy nad tym czasem, kiedy klient jest w stanie utrzymać postęp i jest gotowy do dalszej pracy bez nas.

Nasi klienci od samego początku muszą wiedzieć, że o nich dbamy, że ich kochamy, że z czasem pokochamy ich w sposób, który ich chroni i utrzymuje granice. Stopniowo zaczynają ufać nam jako pomostowi między bolesnymi doświadczeniami, które niosą. Kiedy to zostanie osiągnięte, będziemy w stanie pomóc im wymyślić i połączyć się z własnymi zasobami jako cegiełki do ich własnego mostu nad niespokojną wodą.